Rozdział 15

            Film, na który zabrał mnie Damian był cudowny. Co innego można powiedzieć o tym filmie?,,3 metry na niebie”... Z pewnością jest to mój ulubiony film. Zwłaszcza, gdy ogląda się go z wyjątkową osobą.

 - I jak się podobał film? – spytał Damian, gdy wychodziliśmy z kina.

 - Był znakomity. Dziękuję – powiedziałam i przytuliłam się do chłopaka. Uśmiechnął się i ruszyliśmy w stronę drzwi wyjściowych. Później w stronę samochodu.

            Tuż przed nim poczułam wibracje w kieszeni.

 To, sms od Briana.

                                    Wracajcie do domu. Chcemy z Tb pogadać.

            Przestraszyłam się. Ostatnim razem, gdy otrzymałam takiego sms-a zdarzył się ten nieszczęsny wypadek. Spojrzałam na Damiana.

 - To jedziemy – zadecydował. – Nie martw się na zapas – dorzucił z uśmiechem.

Odwzajemniłam go. Nie będę spokojna dopóki nie dowiem się, że wszystko jest w porządku. Ja już tak po prostu mam. I nic na to nie poradzę.

Będąc już łokieć samochodzie, oparłam łokieć o podłokietnik. Wzrok wbiłam obraz za oknem.

 - Hej, Amy. Będzie dobrze – powiedział pocierając moje ramie. Chwyciłam ją na chwile. Po chwili jego ręka z powrotem powędrowała na kierownice.

 - Wiem. Ale ja mam tak zawsze. Martwię się nie potrzebnie – rzuciłam spoglądając na drogę przed nami.

            Chłopak lekko uśmiechnął się.

 - Pamiętasz, ostatnim razem też dostałam sms-a, a chwile później zdarzył się wypadek - wyszeptałam po chwili.

- Teraz nic takiego się nie stanie. Nie myśl o tym, przecież..

 - A ja nawet nie spytałam się później, o co chodziło – przerwałam mu, unosząc głos.

            Czułam się podle. To są moi bracia. Oczekują ode mnie jakiejś pomocy, a ja co?

Zostawiam ich. Ale nie tym razem. Dzisiaj będzie inaczej. Wiem to.

            Resztę drogi przebyliśmy w ciszy. W samochodzie panowała napięta atmosfera.

Spoglądałam na Damiana. Przesadziłam.

- Przepraszam – powiedziałam delikatnie, spoglądając na chłopaka. – Nie chciałam się unosić. To przecież nie jest twoja wina..

 - Nie masz, za co przepraszać. Rozumiem Cię lepiej niż myślisz – powiedział.

            No tak, Damian ma młodsze rodzeństwo. Przecież też się o nich martwi.

 - Wiem, co czujesz. Mam to samo, gdy siostra lub brat potrzebują mnie a mnie przy nich nie ma – przyznał ze smutkiem.

           Było mi go żal. Jego siostra – Amelia. Młodziutka dziewczyna. Nie dawno skończyła czternaście lat. Jest trochę niższa ode mnie. Ma długie blond włosy. Pamiętam jak była mała.

Taka słodziutka, malutka.. a teraz? Już nastolatka. No i Alan. Jeszcze, gdy go nie było na świecie, Damian chciał mieć braciszka. A jak się ucieszył, że jego mama jest w ciąży!!

A jak się cieszył, gdy dowiedział się, że to chłopiec. To były cudowne chwile. A teraz, prawie osiem lat później, jego zapał wcale się nie zmniejszył. Gdy tylko wspomina coś o nim lub o Amelii cieszy się jak dziecko.

            Podparłam się rękami o siedzenie i pocałowałam chłopaka w policzek.

Uśmiech, jaki pojawił się na jego twarzy był ogrooomny. Chłopak przeczesał dłonią moje włosy a ja usiadłam z powrotem na siedzeniu.

            Po kilku minutach znajdowaliśmy się pod domem. Równocześnie wyszliśmy z samochodu. Damian otworzył drzwi do domu i przepuścił mnie pierwszą. Skinęłam głową i weszliśmy do środka. Dźwięki telewizora dochodziły z pokoju, gdzie siedziała mama wraz z tatą. Przywitaliśmy się i poszliśmy na górę do pokoju braci, skąd wydobywały się dźwięki muzyki.

            Nie zastanawiając się otwarłam drzwi. Ku mojemu zdziwieniu w pokoju byli moi bracia, sami. To nowość. Zawsze było ich tu dużo.

 - Siemka – uśmiechali się do mnie, mówiąc to słowo równocześnie, spoglądając na mnie. Paul ściszył muzykę.

 - Czeeeść – powiedziałam podejrzanie przeciągając ‘e’.

 - Siema – powiedział Damian i podszedł po nich witając się.

- Jak tam było w kinie? – spytał Brian.

 - Dooobrze – odparłam zdziwiona jego zachowaniem.

 - Na czym byliście? – dopytywał dalej.

 - Na ,, 3 metry nad niebem” – odpowiedział za mnie Damian.

 - Tak? Świetny film – przyznał Paul. – Lubię go oglądać.

            Też mi nowość. Gdy oglądałam go pierwszy raz, siedziałam sama w pokoju. Była już końcówka filmu, nagle przyszedł Paul pytając się, co robię. A gdy powiedziałam, że film i skróciłam mu treść stwierdził, że chce go obejrzeć i wyszedł. Wrócił po około dwóch godzinach i powiedział:

 - Ten film jest zajebisty

Tyle. Powiedział i wyszedł. Ale nie o tym teraz.

 - O czym chcieliście pogadać? – spytałam patrząc prosto na nich.

 - No tak. Mamy dla was zadanie – powiedział poważnie Brian.

Rozdział 14

 - Ważny sprawdzian – powiedziałam sarkastycznie, gdy byliśmy już w samochodzie.

 - Może ma jakiś, albo poprawia – wzruszył ramionami Damian.

 - Chodzimy do jednej klasy. Nie ma jutro żadnego sprawdzianu. Ona, wzorowa uczennica miałaby poprawiać jakiś sprawdzian? To raczej nie możliwe – powiedziałam.

            Chwila ciszy.

 - Dlaczego miałaby kłamać? – usłyszałam pytanie. Pomyślmy… bo wie, że nie lubię jej nowego chłopaka? Bo wie, że pewnie byłabym na nią zła? Może i bym była, ale lepiej powiedzieć prawdę a nie kłamać.

 - Sama nie wiem – powiedziałam i przetarłam czoło zdrową ręką. – Ale skoro nie chciała z nami pogadać to jej sprawa. – Wzruszyłam ramionami.

 - Dokładnie. Przynajmniej mamy czas dla siebie – oznajmił Damian i uśmiechnął się.

Zaśmiałam się.

            Nawet ma rację. Jesteśmy ze sobą od soboty. Czyli od 28 kwietnia. A nasze randki to był tylko szpital. Miałam być w nim tylko do niedzieli, ale pan Henderson uparł się, żeby zrobić mi jeszcze jakieś dodatkowe badania. I tak przeciągnęło się do środy. Na szczęście ten gips ściągną mi już 20 maja. Trzeba wytrzymać.

 - To jak? Nasza pierwsza randka? – spytałam spoglądając na chłopaka.

 - Oczywiście.

 - Tylko gdzie jedziemy?

 - Zobaczysz skarbie – powiedział puszczając mi oczko. - Mam nadzieję tylko, że Ci się to spodoba.

            Znowu niespodzianka. Muszę przyznać, że zaczynają mi się podobać.

Po kilkunastu minutach samochód zaparkował pod kinem. Już wiem, o co w tym jego ostatnim zdaniu chodziło.

            Chłopak spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się. To miejsce chodź pewnie nie będzie dla mnie wspaniałym miejscem, to i tak będę tu przyjeżdżać. W końcu gorsze było gdzie indziej.

 - Na jaki film idziemy? – spytałam i wyszłam z samochodu.

 - Yy.. – potrząsnął głową. - Tego dowiesz się w środku. Ale wszystko w porządku? – spytał z troską.

 - Tak. W najlepszym. A dlaczego miałoby być inaczej?

 - Myślałem, że..

 - Zapomnij o tamtym – powiedziałam szybko. – Po za tym pamiętasz to, co powiedziałeś wtedy pod moim domem?

Pokiwał głową.

 - Powiedziałeś, że przy Tobie nic mi się nie stanie i nikt mnie nie skrzywdzi – chłopak pochylił się nade mną i złożył delikatny pocałunek na moich wargach.

            Stado motyli zawirowało mi w brzuchu. Dawno nie czułam czegoś takiego. Ostatni raz w szpitalu. I bardzo mi tego brakowało.

 - Lepiej chodźmy, bo spóźnimy się na film.

 - ok. A zdradzisz, jaki? Zaraz i tak będę wiedzieć – nalegałam dalej.

 - Bądź cierpliwa – powiedział i ruszyliśmy w stronę kina.

            Nie sądziłam, że w środę po południu w kinie może być taki tłok. Aby dojść do kasy musieliśmy się nie źle przepychać. W końcu udało to się nam.

 - Poczekaj tu, ok.? – poprosił Damian. Nie chętnie się zgodziłam.

            Już po chwili szliśmy w kierunku sali, w której za 6 minut mieliśmy oglądać film, którego tytułu nadal nie byłam świadoma.

 - No to zaraz będę w końcu wiedzieć, jaki to film – powiedziałam, gdy zajęliśmy swoje miejsca.

 - Myślę, że Ci się spodoba – szepnął mi do ucha Damian. A gdy tylko seans się rozpoczął wiedziałam, że chłopak trafił w dziesiątkę z wyborem filmu.