Rozdział 4.

     Ból w nadgarstku narastał coraz bardziej.
 - Puść mnie!! Słyszysz! To boli!
    Ludzie zaczęli nam się przyglądać, a on w końcu mnie puścił.
 - Teraz chodź, ale grzecznie - powiedział poważnie.
 - Nie. Nigdzie nie idę!  - odwróciłam się by wrócić na peron, jednak on złapał mnie za kaptur bluzy i pociągnął w swoim kierunku.
 - Nie, nie.  - zaczął się głupio śmiać - Dokończymy to co zaczęliśmy - zaczął mnie szarpać.
 - Nigdzie nie idę! Zostaw mnie! - krzyczałam. lecz on zakrył mi twarz dłonią. Nie wiedziałam co się dzieję. Próbowałam się wyrwać, lecz on był silniejszy. Ten typek ciągnąc mnie w niewiadomym kierunku, bezczelnie włożył mi rękę pod bluzkę. Szarpałam się. Nie pomagało. Zaczęłam płakać. Kompletnie nie wiedziałam co się dzieję. Taki miły, a teraz? Zmiana o trzysta sześćdziesiąt stopni.
      Po chwili znaleźliśmy się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Cały czas usta miałam zakryte jego dłonią,  a druga krążyła po moim ciele. Mój płacz przerodził się w krzyki i błagania. Miał  ode mnie większą siłę, za to ja już ją straciłam.
    Próbowałam coś zrobić. Wymachiwałam rękami i nogami. Nic. Pomocy - pomyślałam. Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę z tego co Kuba chce zrobić. Nie przejdzie mi to przez gardło. On chce mnie...on chce mnie... zgwałcić. po to było to wszystko..
 - Puść mnie! - wykrzyczałam gdy zdjął rękę z moich ust.  - Teraz zrobisz co ci karze i ..
 - Nie, rozumiesz!! Nic nie będę dla Ciebie robić! Zostaw mnie!
 - Zrobisz co ci karze, albo Twoja przyjaciółeczka tego pożałuje. - Te słowa odbiły mi się w głowie kilka razy. Mimo, że mnie zawiodła, była moją przyjaciółką.
 - Nie rób jej nic - wyszeptałam błagalnie.
 - Nie zrobie jej nic jeśli zrobisz co ci karze, ok? - właśnie w tej chwili zobaczyłam grupkę chłopaków idących w naszym kierunku. Byli dość blisko. Usłyszą mnie.
 - I jak, umowa stoi?
   Raz kozia śmierć.
 - Pomocy!! Błagam!! Ratunku!! - wykrzyczałam z całych sił.
 - Co ty robisz? - wściekł się.
Spojrzeli na nas.
- Pomocy!!  - ruszyli w naszą stronę.
 - Ej, ty ! Zostaw ją!

    Kuba gwałtownie się odwrócił. Gdy ich zobaczył lekko się zaśmiał.
 - Słyszałeś! Puść dziewczynę! - rozkazał jeden z nich. Lecz chłopak nawet się nie ruszył, nadal trzymając mnie w uścisku. Patrzył mi prosto w oczy, kręcąc przecząco głową.
    Czułam lęk i strach. Byłam już wykończona tą sytuacją. Miałam nadzieję, że to wszystko się skończy.
      Przestałam płakać. Byłam wściekła. Dlaczego pozwoliłam mu pójść ze mną? Jestem głupia !!
 - Nie ładnie.. piękna. Nie ładnie. Ale wybaczy Ci to. Wiesz, spodobałaś mi się. Potrafisz być miła a zarazem wredna. Lubie takie..
 - Co ty pleciesz! Nienormalny jesteś! Lecz się!
- Koniec tych pogaduszek. Zostaw ją ! - jakiś koleś szarpnął go w tył. Kuba mnie nie puścił dlatego ja także zostałam szarpnięta do przodu.
 - Puść ją gnojku !! - krzyknął drugi na co chłopak mnie puścił.
 - Wszystko okej? - spytał któryś z kolesi.
 - Taa.. chyba tak - rzuciłam troche oszołomiona tym co się dzieję. W jednej chwili, Kuba i to co chciał zrobić, a w drugiej grupka chłopaków rzuca się na niego z pięściami. Dopiero oprzytomniałam. Zdałam sobie sprawę, że to wszystko dzieję się przeze mnie.
 - Ej, zostawcie go !! - sama nie wierzę w to co mówię.
  - Słyszycie! Zostawcie go!!