Rozdział 21

                                                  *Angela*

          Następnego dnia obudziłam się dość późno. Dochodziła godzina jedenasta. Przewracając się na drugi bok spostrzegłam się, że jestem sama w pokoju. Na początku zrobiło mi się smutno. Lecz gdy ujrzałam stojące na stoliku w wazonie dwie róże, zrobiło mi się ciepło na sercu. ,,Jaki on słodki" - pomyślałam. W tej samej chwili poczułam delikatną. ciepłą dłoń mojego chłopaka na policzku. Udawałam, że śpi. Po chwili jednak jednak sama z siebie odwróciłam się udając przebudzenie.

 - Cześć kochanie - usłyszałam jego delikatny głos, mówiąc to pocałował mnie w czoło.

 - Cześć. Dlaczego mnie nie obudziłeś? - spytałam.

 - Nie mogłem ci tego zrobić. Wyglądałaś tak słodko...

 - Wiesz.. - udałam obrażoną.

 - No co, prawdę mówię.

 - Niech ci będzie. Dziękuję za miłe przywitanie - powiedziałam przeciągając się - teraz wstanę i zrobię śniadanie, a ty już jadłeś?

 - Nie! Ty leżysz, ja zaraz wracam - zarządził, pocałował mnie w policzek i wyszedł. Zostawił mnie samą. Usiadłam na łóżku i czekałam. Po chwili do pokoju wszedł Tomek. Na tacy niósł talerzyk, na którym były gofry. Obok herbata i mała czerwona różyczka.

 - Proszę bardzo - powiedział i położył tace na łóżku.

 - Dziękuję bardzo, a ty nie będziesz jadł?

 - Posiedzę tu i popatrzę na ciebie.

 - Sama nie jem. Albo jesz ze mną albo nie jem wcale - oznajmiłam. Chłopak popatrzył na mnie przez chwile a potem przysiadł obok mnie pytając:

  - Herbaty?

 - Tak, po proszę - powiedziałam uśmiechając się. Chłopak podał mi i sobie herbaty. - Szantaż pomógł?

 - Przecież nie pozwolę, żebyś mi jeszcze zemdlała dzisiaj. Bardzo mi na tobie zależy i na pewno na to nie pozwolę - po tych słowach zła spłynęła mi po policzku.

 - Nie płacz. Przecież wiesz, że nie pozwolę, żeby stała ci się jaka kol wiek krzywda - powiedział po czym przytulił mnie i pocałował mnie.

 - Kocham Cię - wyszeptałam.

- Ja też cię kocham.

   Po chwili do naszej sypialni wszedł Przemek przerywając ciszę jaka tam panowała.

 - Przepraszam, że przeszkadzam, ale już jedenasta. Chciałem zapytać w imieniu swoim i Marty czy pójdziemy dzisiaj na plaże?

 - Jeśli nie pada to możemy iść - oznajmiłam spoglądając na Tomka, który właśnie w tej chwili spojrzał na mnie i pokiwał głową.

 - Więc idziemy!! - dodał uradowany Przemek wybiegając z pokoju. Cieszył się jak dziecko, które dostało upragnioną zabawkę. - Marta! Zgodzili się, idziemy na plaże!

 - Naprawdę? To super! - odparła jego dziewczyna.

Spojrzałam na mojego chłopaka i po chwili wybuchnęliśmy śmiechem.

 - Przepraszam cię bardzo, ale muszę się ogarnąć, no i jeszcze uszykować na plażę - powiedziałam , pocałowałam go w policzek i wyszłam.

      O godzinie dwunastej byliśmy już na plaży, która w tej chwili nie była aż tak zatłoczona. Rozłożyliśmy koc.

Chłopacy dość szybko pozbyli się ubrań. O dziwo Marcie też poszło to dość szybko.

 - Dziś jak szybko! - mruknęłam do niej.

 - Tak jakoś wyszło - odparła po czym lekko się zaśmiała. W tej chwili ja także pozbyłam się części garderoby i wraz z przyjaciółką siedziałyśmy na kocu w bikini. 

     Poszliśmy do wody. Po dwóch albo trzech godzinach w wodzie postanowiliśmy już wyjść. Nasi przystojniacy poszli gdzieś mówiąc tylko           ,, Zaraz wracamy".

     Po krótkiej naszej rozmowie i wygłupianiu się zaczęłyśmy się zastanawiać gdzie podziali nasi chłopacy.

 - Laski, co tak siedzicie. Chodźcie do wody - usłyszałam czyiś głos. Odwróciłam się, lecz nie ujrzałam tam ani Przemka ani Tomka.