Rozdział 29

                                             *Przemek*

           Jakoś nie moge spać. Cały czas myślę, co by się stało, gdybyśmy nie zareagowali? Nie moge dopuścić do siebie tej myśli.

   Marta też nie może spać. Kręci się z boku na bok. Pytając co chwile : ,,Śpisz?".

- Śpisz? - spytała po raz kolejny tej nocy.

 - Jakoś nie moge..

 - Ja też. Cały czas myśle o tym zajściu w klubie. Co by było gdybyśmy nie zdołały uciec? - powiedziała powstrzymując płacz.

 - Ej, nie płacz. Na pewno byście dały im rade - zaśmiałem się przytulając dziewczynę. Oparła głowę o moją klatke piersiowa i lekko się zaśmiała.

 - Przepraszam - rzuciła i podniosła się.

 - Gdzie idziesz? - spytałem zdezorientowany jej zachowaniem.

 - Yyy.. muszę do toalety. A ty co żeś myślał?

 - Nic, nic.

 -Ok.. to idę.. Połóż się i idź spać.

 - Niee. Poczekam na ciebie - po tych słowach, wyszła z pokoju, a ja położyłem głowę na poduszce i jakoś urwał mi się film..

                                            *Angela*

      Nie moge spać. Ale nie będę budzić Tomka. Jak on słodko śpi. Nie mogę mu tego zrobić.

Postanowiłam pójść do kuchni się czegoś napić. W kuchni zastałam  siedzącą przy stole samą Marte.

- Hej. A ty nie śpisz? - spytałam zdziwiona - I do tego sama tu siedzisz? Gdzie twój Romeo?

- Hej. Mój Romeo? Pewnie już śpi, ja jakoś nie moge. A ty dlaczego tu?

 - Też nie moge spać - mówiąc to, nalałam sobie soku pomarańczowego do szklanki i usiadłam na przeciwko  przyjaciółki na krześle - Myślisz o tym zdarzeniu w klubie?

 - Tak. Cały czas mam to w głowie. Nie moge przestać o tym myśleć - odpowiedziała smutno Marta. Żal mi jej, chodź sama lepiej się nie czuję.

 - Szczerze? To mi też nie jest dobrze z tą sytuacją - odparłam.

 - Z jaką sytuacją? Z tą co myśle? - do kuchni wszedł rozczochrany, mój ukochany chłopak.

 - Tak - odparłyśmy jednocześnie.

 - Dziewczyny - powiedział zajmując miejsce obok mnie - Nie możecie się zadręczać. To nie jest wasza wina. Najlepiej będzie jak o tym zapomnicie.

 - Tak będzie najlepiej - odparł Przemek, który przysłuchiwał się naszej rozmowie zza drzwi.

 - Ej.., długo tam stoisz? - spytała Marta odwracając się w jego stronę.

 - Odkąd Tomek tu jest - zajął miejsce obok przyjaciółki, objął ją i pocałował w czoło.

  - Jacy słodcy.. - powiedziałam lekko uśmiechając się. Już ko kilku sekundach, Tomek złożył najdelikatniejszy pocałunek na moim policzku, mówiąc cichutkie ,,Kocham cię" . Odwróciłam się szybko w jego strone i odpowiedziałam mu tym samym.

 - Wy też jesteście słodcy - odparła przyglądając się całej tej scenie Marta. Wszyscy zaczęli się śmiać nie wiadomo z czego. Troszkę to było dziwne.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Informuję, iż to opowiadanie dobiega końca. Mam tylko małą prośbę. Jeśli je czytasz to wstaw w komentarzu pod tym rozdziałem chociaż ,, ;) ", ok? To nic wielkiego ( można jako anonim!). Po prostu chciałabym wiedzieć ile osób czyta to opowiadanie.

A mam także dla was niespodziankę. Mam całkiem nowe opowiadanie. Zwiastun do niego pojawi się niebawem. Liczę na was w sprawie komentarzy. To was nic nie kosztuje a mi sprawi wielką radość. Do zobaczenia ! ;)